We moeten er als samenleving alles aan doen om te voorkomen dat mensen schulden opbouwen. Door opvoeding, lessen op school en eventueel ook begeleiding door budgetcoaches of betrouwbare bewindvoerders. Als schuldhulpverlening noodzakelijk is, is het kwaad eigenlijk geschied.
Via haar armoedebeleid kan de gemeente in elk geval een beeld krijgen van welke inwoners het risico lopen vanuit armoede schulden op te bouwen. In andere gevallen is de rol van de gemeente beperkt. Ook moet de gemeente haar best doen niet zelf een van grootste schuldeisers te worden door tijdig te reageren als burgers hun belasting niet betalen.
Lees in ons verkiezingsprogramma meer over de gezonde gemeente.
Iemand persoonlijk helpen bij het verminderen van de schuldenproblematiek is niet eenvoudig gebleken. Mijn ogen gingen open toen ik een artikel las, dat het gedrag van de persoon met schulden hielp verklaren. Heb je geen schulden is het volkomen logisch niet te trappen in mee te doen met loterijen, makkelijke (maar te dure!) leningen. Het niet stoppen van het ene gat met het andere gat. Maar als je (uitzichtloos) in de shit zit, is eigenlijk alleen de dag van vandaag van belang. Pak wat je pakken kan. Vandaag kun je je leven wat opvrolijken. Je probleem oplossen lukt je op korte termijn toch niet. In zo’n denktrant is alles wat wij geleerd hebben bijna nooit zinvol. Of je moet wel heel erg sterk in je schoenen (gaan) staan. Centrale regie kan echter een oplossing bieden. En die zou bij de gemeente moeten liggen.